Ιστορική αναδρομή

Συγγραφή κειμένων: Dr. med. dent. Γεράσιμος Σπ. Παπαθανασίου

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Η χρήση των τοπικών αναισθητικών στην ιατρική έχει μία σχετικά πρόσφατη ιστορία. Η πρώτη επίσημη χρήση του τοπικού αναισθητικού (κοκαϊνη) έγινε το 1883 κατά τη διάρκεια μίας οφθαλμολογικής επέμβασης από τον Koller στη Βιέννη. Το 1892 ο χειρουργός Schleich προτείνει τη χρήση αραιών διαλυμάτων κοκαϊνης (0,1~0,2%) για χειρουργικές επεμβάσεις αντικαθιστώντας τη γενική νάρκωση όπου αυτό ήταν εφικτό. Λίγα χρόνια αργότερα το 1905 ο Einhorn κάνοντας αλλαγές πάνω στο μόριο της κοκαϊνης κατορθώνει να παρασκευάσει την προκαϊνη γνωστή τότε με το όνομα Novacaine.
To 1906 o Spiess ανακοινώνει τις παρατηρήσεις του σχετικά με την επίδραση του Νευρικού Συστήματος πάνω στη φλεγμονή. Υποστηρίζει ότι ή χρήση του τοπικού αναισθητικού επισπεύδει και διευκολύνει την ίαση σε περιπτώσεις φλεγμονών. Οι παρατηρήσεις αυτές ακόμα και σήμερα μπορεί να ξενίζουν κάποιους, όμως είναι πιά γνωστό ότι οι αισθητικές νευρικές ίνες μπορούν να απελευθερώσουν μεσολαβητές της φλεγμονής όπως επίσης ότι και το συμπαθητικό δεν μένει αμέτοχο σε φλεγμονώδεις διαδικασίες.
Το 1920 ο γνωστός γάλλος χειρουργός Leriche παρατηρεί ότι η διήθηση του αστεροειδούς γαγγλίου με προκαϊνη φέρνει τα ίδια αποτελέσματε όπως και η εκτομή του και υποστηρίζει ότι η προκαϊνη είναι το αναίμακτο νυστέρι του χειρουργού.

Το 1925 οι αδελφοί Huneke παρατηρούν ότι η ενδοφλέβια και περιαγγειακή έγχυση προκαϊνης φέρνει άμεσα θεραπευτικά αποτελέσματα σε κρίσεις ημικρανίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι αδελφοί Huneke συστηματοποίησαν τη χρήση της προκαϊνης για θεραπευτικούς σκοπούς κάνοντας διηθήσεις τοπικά σε επώδυνες δομές (συνδέσμους, αρθρώσεις, μύες), περιαγγειακά, περιγαγγλιακά, ή κοντά σε στελεχη περιφερικών νεύρων. Οι τεχνικές τους ήταν σε μεγάλο βαθμό παρόμοιες με τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται σήμερα από τους αναισθησιολόγους στην περιοχική αναισθησία με θεραπευτικά αποτελέσματα που εκτείνονταν χρονικά πέρα από το χρόνο δράσης του τοπικού αναισθητικού. Υπέθεσαν ότι το ανατομικό υπόστρωμα της δράσης του τοπικού αναισθητικού είναι το συμπαθητικό και δημοσίευσαν τις εμπειρίες τους με τη θεραπευτική χρήση της προκαϊνης το 1928.

Το 1940 ο F. Huneke παρατήρησε κάτι εντελώς καινούριο. Μία ασθενής με χρόνια επώδυνη διαταραχή στον αριστερό ώμο την οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να βοηθήσει με τοπική και περιοχική θεραπεία τον επισκέφθηκε ξανά στο ιατρείο του με ένα νέο πρόβλημα. Η ασθενής ανέφερε ότι μία ουλή πού έφερε στην δεξιά της κνήμη από οστεομυελίτιδα πού πέρασε σαν παιδί είχε επαναδραστηριοποιηθεί και εμφάνιζε φλεγμονή. Ο Huneke γνωρίζοντας τη θεραπευτική δράση της προκαϊνης στις φλεγμονές διήθησε την περιοχή με προκαϊνη. Αμέσως μετά η ασθενής παρατήρησε ότι ο πόνος από τον αριστερό ώμο εξαφανίστηκε και ότι η κινητικότητα της άρθρωσης είχε αποκατασταθεί. Ο Huneke υπέθεσε ότι η ταχύτητα της απελευθέρωσης από τα επώδυνα συμπτώματα υποδήλωνε αφ’ ενός μεν την ανάμειξη του νευρικού συστήματος, αφ’ ετέρου το ότι η περιοχή της ουλής με κάποιο τρόπο συντηρούσε και ήλεγχε την κατάσταση στον ώμο. Ετσι γεννήθηκε η έννοια του πεδίου διαταραχής και η θεραπευτική χρήση της τοπικής αναισθησίας εξελίχθηκε σε αυτό που σήμερα είναι γνωστο σαν NEURALTHERAPY.