NEW CLINICAL TRIAL: IMPACT OF INTRAVENOUS LIDOCAINE ON CLINICAL OUTCOMES OF PATIENTS WITH ARDS DURING COVID-19 PANDEMIA

Από την τελευταία μου δημοσίευση τον Μάιο του 2020 σχετικά με τη θεραπευτική χρήση τοπικών αναισθητικών για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ορισμένα πράγματα έχουν τεθεί σε κίνηση, όπως άρθρα που προτείνουν τη χρήση νεφελοποιημένης λιδοκαΐνης για τη θεραπεία επιπλοκών που σχετίζονται με το covid19 ή άλλα άρθρα σχετικά με τις αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες των τοπικών αναισθητικών. Πριν από λίγες μέρες, πληροφορήθηκα ότι πρόκειται να ξεκινήσει μια πολύ σημαντική μελέτη για την ενσωμάτωση της θεραπευτικής χρήσης τοπικών αναισθητικών σε αυτό που ονομάζουμε “mainstream medicine”. Η μελέτη έχει τίτλο (https://clinicaltrials.gov/ct2/show/NCT04609865)  ” Impact of intravenous Lidocaine on Clinical Outcomes of Patients with ARDS During Covid – 19 Pandemia”. Είναι μια μονοκεντρική, τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη μελέτη για την αξιολόγηση των επιδράσεων της ενδοφλέβιας λιδοκαΐνης στην ανταλλαγή αερίων και τη φλεγμονή στο σύνδρομο οξείας αναπνευστικής ανεπάρκειας (ARDS ) λόγω πνευμονίας Covid-19 ή όχι. Το πρωτόκολλο έγχυσης λιδοκαΐνης αποτελείται από χορήγηση 2% λιδοκαΐνης ως βλωμού  1mg / kg (ιδανικό βάρος), ακολουθούμενο από 3 mg / kg / h για την πρώτη ώρα, 1,5 mg / kg / h για τη δεύτερη ώρα, 0,72 mg / kg kg / h για τις επόμενες 22 ώρες και μετά 0,6 mg / kg / h για 14 ημέρες ή μέχρι την αποσωλήνωση. Οι μετρήσεις των αποτελεσμάτων περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων παραμέτρων, τις μετρήσεις αερίων στα κυψελιδικά τριχοειδή, ventilator-free days και σημαντικές βιοχημικές παραμέτρους όπως Ferritine, Bicarbonates, CRP, LDH, IL-6, Tropo-HS, Triglycerides, CBC with lymphocytes count και διάφορες άλλες παραμέτρους σχετικά με την αντιθρομβωτική δράση της ενδοφλέβιας λιδοκαΐνης. Η μελέτη χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται επιστημονικά απο το Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου στην Γαλλία.

Στο πρόσφατο άρθρο μου τον Μάιο του 2020 έγραψα ότι “Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν κλινικές δοκιμές στον άνθρωπο για τη θεραπεία του ARDS. Ωστόσο, υπό τις εξαιρετικά ανησυχητικές συνθήκες της λοίμωξης Covid19 και του με αυτήν σχετιζόμενου ARDS, αυτό το πρόβλημα δεν θα έπερεπε να αποθαρρύνει τους κλινικούς γιατρούς απο το να χρησιμοποιήσουν τα τοπικά αναισθητικά ως θεραπευτικό μέσο για την υποστήριξη και ενίσχυση της θεραπείας των νοσοκομειακών ασθενών. Η πολύτιμη εμπειρία που αποκτήθηκε από τη χρήση τοπικών αναισθητικών για τη θεραπεία χρόνιου και μετεγχειρητικού πόνου  μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τη θέσπιση πρωτοκόλλου για θεραπεία του συνδρόμου της οξείας αναπνευστικής ανεπάρκειας “. Τώρα φαίνεται ότι σύντομα αυτό το εμπόδιο θα πάψει να υπάρχει προς όφελος των ασθενών, και φυσικά προς όφελος της επιστημονικής κοινότητας. Τέτοιες δοκιμές θα ανοίξουν το δρόμο για το άνοιγμα μιας μεγάλης συζήτησης διεθνώς για την εφαρμογή της θεραπευτικής χρήσης τοπικών αναισθητικών σε διάφορες καταστάσεις και προβλήματα της κλινικής ιατρικής τα επόμενα χρόνια. Αυτή η συζήτηση θα ενισχύσει αναπόφευκτα την περαιτέρω μελέτη των μηχανισμών αυτορρύθμισης που εξυπηρετούν την ομοιόσταση, που δυστυχώς παραμελείται σχεδόν πλήρως στην πρακτική της τρέχουσας καθημερινής ιατρικής. Περιττό να πω πόσο χαρούμενος και περήφανος νιώθω για τη συμβολή μου σε αυτό, και αυτό συμβαίνει γιατί όπως κάποτε έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ «Τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από μια ιδέα της οποίας έχει έρθει η ώρα». Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι μέσα σε αυτή τη σκοτεινή εποχή της πανδημίας, οι σπόροι για καλύτερες συνθήκες για την ανθρωπότητα θα αναπτυχθούν τελικά. Και αυτό είναι μόνο ένα ταπεινό παράδειγμα μετατροπής της κρίσης σε ευκαιρία.